در دیار کریمان سخن از کرامت گزاف است.اما اگر کریمی، خواست، خواسته شدن را زود دریاب.
اما سوالی که می تواند گریبان گیر صندوقچه ذهن تان باشد، این است که اگر با کریم ترین موجود عالم مواجه شدم، اولین درخواستم چیست؟
شاید اتصال به دریای کرامت؛اتصالی همیشگی و محکم بهترین در خواست می تواند باشد؛ چرا که گفته اند خواستن ماهی از ماهی گیر اوج خسران است اما آموختن ماهی گیری یعنی راهی برای همانند سازی.
پس خدایا! بیاموز مرا تا چگونه باشم که paste بهترین هایت باشم و برایم بخواه مسیر copy شدن با error سیستم وجودی ام بلوک نشود.
آن قدر غرق در زنده بودنت (نه زندگی) شده ای که مسیری که در حال عبور از آن هستی را درنمی یابی . بر می گردی این بار با نگاهی ژرف. چه قدر دشوار است که به تو بگویند: توهم حرکت داشته ای و تنها احساس حرکت بوده که در این مسیر تو را همراهی می کرده؟!
به یاد چه می افتی؟ فیلم های انیمیشنی که حرکت ندارند و تو از حرکت آن ها غرق شور می شدی!
هر همراهی را پس می زنی و دیوانه فریاد می زنی که کجاست هادی من؟
یا هادی المضلین!
آری تنها شدی؛ تنها با خودش ! آرام باش! آرام تر هم می شوی؛ چون خدا این بار می خواهد گهواره آرامش بی حرکتی ات را به هم زند!!! این اضطرار زیباست اگر وجود لایزالش را دریابی.
اکثر علوم نظری همچون بحر عمیقی هستند که هم در درون شان مروارید بسیار نهفته است و هم کوسه های گوشت خوار. می اندیشیدم که چه بسیارند عالمانی که در شکم کوسه ها هضم شده اند؟!
خدایا! مرا دریاب که بیش تر از این هضم نشوم.
بچه که بودیم آرزویمان این بود که :
ای کاش! فلان اسباب بازی را بخریم.
یک دوچرخه برای بازی داشته باشیم.
...
حالا بزرگ شده ایم. آیا آرزوهایمان تغییر کرده؟
اگر ملاک بزرگ شدن، تغییر آرزوها باشد، چه قدر بزرگ شدیم؟