چه روزها که بشر دل شیدا و پر خون خویش را سفره ای کرده برای دیدن نادیده هایش و نجواهای قلب ناآرام خود را به تاراج شنیدن دگران گذاشته که شاید دلش نوای آرامش بنوازد!!
در این راه میل به دیده شدن و به ویژه شنیده شدن چه آرامش گر است؟!
اما ای خدای من! باید *ما سمعیم و بصیریم و هشیم * را در زمره آرزوهای دراز خویش ثبت کنیم و رو به سوی تو آوریم که بارها سمیع و بصیر بودنت را به عرض ما رسانده ای و چه قدر عالی است که تو بشنوی و ببینی ...
به خدا قسم! هم چون کودکی هستیم که تنها به اسباب بازی های کوچکمان دل بسته ایم٬ گویا بهتر از این ها در این عالم نیست. گویا تو نیستی و شنیده شدن از سوی دیگرانی که به رنج ختم الله علی قلوبهم و علی سمعهم مبتلا هستند٬ بیش تر از شنیده شدن از سوی تو ما را آرام می کند!!
هرگاه میل به تغییر دیگران در شما موج می زند٬ نگاهی به انعطاف پذیری خود جهت تغییر بهترین موج شکن خواهد بود ...
امروز اولین روز از تولد زمین متعادل و متعالی و شروعی طوفانی برای زمینیان است؛ شروعی سرشار از زندگی به زمین خاکی و سیر آن به ملکوت؛ سیری پایان ناپذیر. سیری که با عشق خدا به بشر و هدایت گری آغاز گردید. کعبه هویدا شد و زمین وسعت خود را، حیات خود را و در یک کلمه تمام وجود خود را مدیون کعبه است. کعبه ای که بشر را حیات بخشید. اگر آب زمین به خشکی گرایید، کعبه حیات بخشی می کند. در طواف این کعبه به یاد معشوقت، تنها دل برت، تنها هادیت و ... می افتی و این چیزی به جز حیات است که نیست شوی و نیست شوی و جز خدات نبینی!
آری این است حیات! و خدایا چه کس جز تو این قدر مرا مورد محبت خویش قرار داده!
استاد راهنمایم شدی بی این که مرتبه ای از اسودی سوادم و جهل های ساده و مرکبم پرسش کنی؟!