دعای ۴۵ صحیفه سجادیه
...بدرود ای همدمی که چون آمدی،بر دلمان آرامش آوردی و شادمان کردی، و چون سپری شدی، ما را در وحشت تنهایی گذاشتی و درد فرق افزودی!
بدورد ای همسایه ای که در مجاورت تو دل ها نرم ها و رقیق شوند و گناهان روی به کاستی روند!
بدورد تا که هستی چه بسیار کسانی که خدا از آتش می رهاند و چه بخت نیک است کسی که به خاطر تو حرمتت را نگاه دارد.
....خدایا! ما مدتی را در این ماه بسر بردیم؛ ماهی که ما را بدان شرافت بخشیدی و به احسان خویش ما را شایسته آن گرداندی، در حالی که مردم گنه کار و تیره بخت قدر ان را نشناختند و به سبب شوربختی خویش از فضل آن محروم شدند.
... خدایا! اکنون که این ماه به پایان رسید و جامه زمان را به دور افکند، تو نیز جامه گناه را از ما برگیر و به دور افکن و با رفتنش، بدی های ما را ببر و مارا به سبب آن از نیکبخت ترین روزه داران و پر نصیب ترین و بهره مندترین آن ها قرار ده!
...
چه دشوار است که مسیر تنهایی را با همراهی سپری کنی!
خدایا! تحمل خیره سری ها در حالی که تابش را نداریم، سخت طاقت فرساست!
مهربانا! بلا مگر چیزی جز فراق توست.
مگر گذرگاه بلا چیزی جز نداشتن توست؟!
عجب گذرگاه تنگی! تا به آن می رسی انگار به پایان نزدیک می شوی. گویی این قدر تنگ است که نفست یاری ات نخواهد کرد و از بودن باتو دست خواهد کشید.
ای قدرت بی همتا و ای آشنای غریبه نواز بی انتها در جود و سخا!
می خواهم تنها با تو نجوا کنم که تغییر در تو رهی ندارد .
ای مهربان تر از پدر و مادر !
اگر نیش هایی ز نوشین لبان این دیاری باری از اندوه بر دلمان نهاد، برخیزیم و دریابیم که این چنین است ماهیت آدمیان و دنیا که اجرموا ها به آمنوا ها می خندند در آخرت نیز تکرار نشود!