گاهی اوقات به امید باران می خندی و فریاد شادی سر می دهی؛ چرا که ابرهای متراکم را دیده ای. نمی دانی که گاهی زمینه وقوع رخدادی به نظر صد درصد است اما ....
مولا علی (ع): خدا را در چنین موقعیت هایی شناختم.
مردمی را می بینی که سخت گرفتار سکوت و بی هیچ اندیشه ای پذیرای اندیشه ها و اعمال سطحی فکرانی شده اند. تا به حال با چنین ملتی بوده ای؟ چه کرده ای؟ نمی دانی چرا قالب افکارشان به آسانی ذوب نمی شود ؟!قالب هایی که ریخته گرانی آن ها را در کام هایشان ریخته اند .
نمی دانم چرا آزادی شان را دوست ندارند؛ نه آزادی ای که مخرب است؛ نه آزادی بدون تفکر را.
در همین جامعه فریادهای دیوانگانی که دین را هم افیون ملت ها می دانند, گوش خراش است. ان ها فریاد می زنند که سکوت و تبعیت را نمی خواهیم.
نه این سکوت و نه این فریاد !هیچ کدام !
بگو در زندگی با این مردمان چگونه باید یود؟