گاهی در مسیر بودن آن قدر سر به زیر می شوی که تاب آسمانی شدن را نداری.
گاهی نیز آن چنان مستور و مسحور به عادت ها می شوی که خنده هایت و گریه هایت نماد درون راکدت می شود.
عادت تو را از غم های به روز می زدایدٰ اما در گروه مفرحان نیز جایی نداری؟!
کجاست راهی که مرا از تکرار باز دارد؟ می خواهم در وادی دنیا فریاد بزنم که مرده ام؟! مسیحای من کجاست؟