ای بهار مردمان! ای زیبا ترین چراغ عاطفه! اگر بیایی مفسران از تفسیر عشق وا می مانند و لبریز ترین غزل انتظار پایان یافته را به سرور خوانند و در دیوان جهان جای دهند.
ای سروش خاکی! بر تشنگان لب تشنه دیدارت نظری بیفکن و مگذار کشتی امید ما در آب نامیدی بر بستری از سنگلنگر اندازد.
روزی که تو بیایی و بر منبر شهر صفا بنشینی شکوفه های نیکی به بارمی نشینند و همه و همه و فقرای زیبایی طعم حسنات را می چشند و زائر مهربانی ات می شوند و فضای دنیای دنی و خاکی مان بوی خدا می گیرد.
باور نداریم که هنوز کودک مانده ایم. فریاد می زنیم که بزرگ شده ایم و با ندای "امنا" نه "اسلمنا" گوش دنیا را کرد کرده ایم!
خدایا! در امتحانات دنیا که از سوی تو برگزار می شودٰٰ تحمل رد شدن ندارم. آخر در کارنامه روحم هیچ نمره قبولی نمی بینم! اما نمی دانم می خواهی چه هدیه ای برای این همه رد شدن هایم بدهی؟! اما می دانم این قدر بزرگ است که شاید از ظرف وجودی ام لبریز شود و وجودم را خیس نعمت کند!
یک خواهش دارم: خدایا! می شود تعداد درست هایم را بشمریٰ چون با تعداد نادرست ها باز هم کم می آورم.