آنچه ابزار شناخت ماست در اکثر مواقع چشمانمان است؛ البته اگر نابینا نباشیم.
اما ابزار ما سنجش دقیقی را از آنچه هست فراهم نمی کند. چه چیزهایی را دیدم و پنداشتم، تنها دیده من واقعیت دارد؟! دیده دیگری امکان پذیر نیست؟! رنج نابینایی در این دنیا را در نیافتم؟!حتی ندیدم، در حالی که واقعیت داشتند؟! چه خنده ها، گریه ها و حالات بدنی ای که دیدم ولی نگاه نکردم؟!
برای اطمینان از این جملات به سایت http://www.scientificpsychic.com/graphics/ مراجعه کنید: خطاهای ادراکی بینایی (visual perception errors)
آیا برای انسان که خدا پس از آفرینش اوی فتبارک الله احسن الخالقین را جاری می کند، بهایی متصور است؟
امیر مؤمنان، حضرت علی علیه السلام در سخن کوتاهی درباره ارزش و بهای والای جان انسان، چنین می‌فرمایند:
«... همانا بهایی برای جان شما جز بهشت نیست؛ پس به کمتر از آن نفروشید!»
گاهی اهانت به آفریده بزرگی چون زن در قالب مد و پیروی از دین، شکل جالبی به خود می گیرد. ...
ممکن است بگویید:" پشتوانه زن بیچاره ، مهریه است".
می گویم:" واقعا این زن بیچاره است اگر بر تکیه گاه سستی چون مهریه گزاف اعتماد کند."
می گویید:" دست از افراط و تفریط بکش. بالاخره مهریه لازمست".
می گویم: "1-مهریه در دین ما مطرح شده و از ضروریات زندگی در حال شکل گیری است. 2-اگر اعتماد اولیه لازم برای شکل گیری زندگی مشترک نباشد، هر چه هم مهریه بیش تر باشد، شیب مسیر زندگی به سمت سعادت تیزتر و مثبت تر نخواهد بود. شاید هم از همان ابتدا، مبنای نفرتی باشد که شیب زندگی را به سمت شقاوت واژگون کند. "
در کوچه های باران خندیدن کودکان به زیبایی گیتی می افزاید.
معبودا! خنده هایمان را در کدام دنیا جا گذاشتیم که گیتی این گونه بی روح شده؟