نگاهی به گذشته با رویکردی روان کاوانه

به گذشته رفتم. شهر ناخودآگاهی که فروید از آن سخن به میان می راند. دورانی را به خاطر آوردم که 15 سال بیش تر نداشتم. کودکانی که اطرافم بودند به خاطر صداقت هایی که به آن ها نشان داده بودم و شاید هوش و توانایی های یادگیری که در وجودم احساس می کردند، دست نیاز به سمتم گشوده بودندکه چه کنیم که ... 

از قضای روزگار اندیشه پژوهشی در سر داشتم. به انها گفتم شاید علت زکاوت ظاهری ام این است که از خوردن سر مگسان امتناع نکرده ام.  بیایید با خوردن چنین حشره ای به جرگه دانایانی هم چون من بپیوندید. آن ها خوردند و در دل من چه می گذشت؟! 

یعنی اثر می کند؟ هم چون مولا نصر الدین شده بودم که به فکر خویش باورم آمده بود؟  

حال که 10 سال از این ماجرا گذشته از خود می پرسم که : 

منشا این فکر چه بود؟ منشا نادانی آنها چه بود؟  

ای کاش دوباره کودک می شدم و حالات روانی خود را در آن لحظه بررسی می کردم. اما ای کاش ها به حال من سودی نمی بخشد! حال که چون روانکاوان این گونه ناخودآگاهم را به منصه ظهو رساندم باآن چه کنم؟! 

پس اگر روان کاوی یعنی این که ... بی خیال ناخودآگاه!

اما از خودم می پرسم چرا عصبانی هستی که نمی توانی کاری بکنی؟! شاد باش که دنیا دو روز است ؛ یک روز له تو و روز تو علیه تو. از هیچ یک از آن دو روز مغرور و ناراحت نشو. بالاخره این فکر ناخودآگاه تو دوباره به سر جای قبلی اش واپس زده می شود.  

پس فعلا با گذشته ام خداحافظی جانانه ای می کنم و می روم.اما هم چنان چشم امید به شما روان کاوان دارم!!!!!!!