همه صفات خدا در حد اعلی است؛ از صفات جمالی اش گرفته تا جلالی اش!
همه را دارد؛ جمع اضداد است؛ علی ای (ع) دارد که او هم در این ویژگی بنده اوست.
پیامبری دارد که به مؤمنینش رحماء بینهم و به کفارش اشداء علی الکفار است.
و چه حکیمانه است این دو وجه؟!
و چه نیکوست تعادل بین این دو . گاهی آن قدر بخشش ادامه می یابد که تعادل صفات به هم می خورد و البته گاه چه زود سرگیجه شدیدی در وادی بخشش های اندکت می گیری؛ گویی نوبت نفرت فرارسیده است!!
معلوم است که حجم کم مایع، با غلظت کمی از ماده حل شونده، به اشباع می رسد. حجمت را یا همان ظرفیتت را بالا ببر تا دیر در وادی دوست اشباع شوی.
انبساط خاطر (افزایش حجم) مسیر پر تلاطمی است. تلاش کنی و به لطف معبود امیدوار شوی، می شود.
یا فاطمه الزهرا (س)
ما را دریاب که ابرهای آسمان وجودمان که نسیمی برای جابه جا شدنش نیست، به یاری تو ببارند و رحمت شوند، نه بمانند و در پسشان بگرییم؛ چون ابرهایش نگریسته اند!
دشوار است که تو باشی و غم عالم ما را ببرد.
دشوار است کند و دیر فهمی! که کسی بوده که ما را دریابد و ما نخواستیم.
سرای دیگر در حضور تو دشوار است...
ای ابراهیم (ع)
ای دوست خدا
تو را چه شد که در راه محبوب خویش بهترینت ، اسماعیلت (ع) را فدا نمودی؟
نمی دانم هنوز چرا نمی توانم بدترینم را؛ نفس اماره ام را فدا کنم تا سراپای وجودم همه عشق به محبوب شود؟
چه شوخی هزلی است دوست داشتنی که در حد شعار و دل بماند. البته دوست داشتن گام نخست برای هر اقدامی بوده و تسهیل گر قدرتمندی است، اما فلج شدن در این گام یعنی انقضای دوست داشتن فرا رسیده است!!
یزدان پاک! نیاید روزی که باشم و تو ...
الهی لا تکلنی الی نفسی طرفه عین ابدا
در دیار کریمان سخن از کرامت گزاف است.اما اگر کریمی، خواست، خواسته شدن را زود دریاب.
اما سوالی که می تواند گریبان گیر صندوقچه ذهن تان باشد، این است که اگر با کریم ترین موجود عالم مواجه شدم، اولین درخواستم چیست؟
شاید اتصال به دریای کرامت؛اتصالی همیشگی و محکم بهترین در خواست می تواند باشد؛ چرا که گفته اند خواستن ماهی از ماهی گیر اوج خسران است اما آموختن ماهی گیری یعنی راهی برای همانند سازی.
پس خدایا! بیاموز مرا تا چگونه باشم که paste بهترین هایت باشم و برایم بخواه مسیر copy شدن با error سیستم وجودی ام بلوک نشود.
آن قدر غرق در زنده بودنت (نه زندگی) شده ای که مسیری که در حال عبور از آن هستی را درنمی یابی . بر می گردی این بار با نگاهی ژرف. چه قدر دشوار است که به تو بگویند: توهم حرکت داشته ای و تنها احساس حرکت بوده که در این مسیر تو را همراهی می کرده؟!
به یاد چه می افتی؟ فیلم های انیمیشنی که حرکت ندارند و تو از حرکت آن ها غرق شور می شدی!
هر همراهی را پس می زنی و دیوانه فریاد می زنی که کجاست هادی من؟
یا هادی المضلین!
آری تنها شدی؛ تنها با خودش ! آرام باش! آرام تر هم می شوی؛ چون خدا این بار می خواهد گهواره آرامش بی حرکتی ات را به هم زند!!! این اضطرار زیباست اگر وجود لایزالش را دریابی.