از ترس از ترس، می ترسم!

ترسیدن از ترس ها امری مترادف با شکست وجودی است؛ امری که از محدوده لا ییاس من روح الله الی القوم الکافرون نیز می تواند فراتر رود. موسی (ع) از معجزه الهی اش می ترسد. گاهی ما نیز از وجود الهی آلوده به ترسمان، هراس داریم و دیگر همچون موسی (ع) نمی توانیم وجود الهی خویش را لمس کنیم. نمی توانیم انرژی اش را در مسیر سازندگی و قرب الی الله به کار گیریم  و این  یعنی وجود بدون کنترل که به ناکجاآباد قدم خواهد نهاد و در چرخه معیوبی گرفتارمان می کند که بیش تر و بیش تر از خود بیگانه  مان می کند تا مرگ همیشگی وجود را تجربه کنیم.  

یک سوال: وجودی که همیشه از فنا می گریزد، چگونه دست به چنین خود کشی ای در عرصه هستی می زند که چیزی جز فنا نیست؟  

آیا این پدیده از ناخودآگاه کنترل  نشده منشا می گیرد؟  

آیا خودآگاهی نابود شده ،انسان را در ورطه ناخودآگاهی مخرب انداخته؟  

ترس از پاسخ به چنین سوالاتی نیز گام دیگری برای تخریب است. به هوش باشید!